- CUCUMIS
- CUCUMISGraecê Σίκυος, inter nascentia in hortis, mirâ voluptate Tiberio Principi olim expetitus. Nullô quippe non die contigit ei, pensiles corum hortos promoventibus in Solem rotis olitoribus: rursusque hibernis diebus intra specularium munimenta revocantibus, Plin.l. 19. c. 5. princip. Graecis recentioribus ἄγγουρος dicitur; unde κιτράγγουρος, citrinus cucumis. Eorum enim alii sunt viridiores, alii pallidiores, et citrei coloris, alii nigri. Cerinos cucumeres memorat idem Plinius, ibid. Crescunt, quâ coguntur formâ. In Italia virides et quamminimi, in provinciis quammaximi et cerini aut nigri placent, copiosissimi in Africa, grandissimi in Asia, ubi cum magnitudine excessêre, pepones vocantur. Sed et melopepones inde. Idem, Ecce cum maxime nova forma eorum in Campania provenit, mali cotonei effigie. Forte primo natum ita audio unum: mox semine ex illo genus factum, melopeponas vocant. Non pendent hi, sed humi rotundantur. Mirum in bis praeter figuram coloremque et odorem, quod maturitatem adepti, quamquam non pendentes, statim a pediculo recedunt etc. Salmasio vero in totum differunt melopepones, vel σικυὸι σπερματίαι, cucumeres seminosi, ut Graecia vocabat, a vulgariis cucumeribus, nec alter ex alterius seminio provenire possunt. Eorum semen e Graecia in Campaniam primum eô tempore, quô Plinius scripsit, allatum est. Unde et Plutarchus paulo ante aetatem suam Sicyopeponem in cibos receptum memotat. Vide Salmas. ad Solin. p. 958. et 959. Plura vero de hoc fructu, apud Plinium, d. l. Dioscoridem, Theophrastum, Alios; infra etiam aliquid, voce Melones.
Hofmann J. Lexicon universale. 1698.